Hallo Prullekes,

Afgelopen week eindigde voor mij met het vieren van On Stage Live. Dit is een speciaal driedaags evenement voor Stampin’ Up! demonstratrices. Tot nu toe heb ik 2 keer een On Stage Local kunnen meemaken. Dit is de mini versie van On Stage Live dat op verschillende locaties in Stampin’ Up! landen wordt gegeven op de laatste dag van het grote Live evenement. Deze keer was er in heel Europa geen On Stage Local evenement, dus als je naar On Stage wilde, moest je wel naar het Live evement dat deze keer in de Westfalenhallen in Dortmund werd gehouden.

Samen met mijn mede-Prullekes, Carla Smits (mama) en Manuela van der Wijk (bestie), gingen we donderdag ochtend op pad. Na een kleine 2 uur rijden arriveerde we bij ons hotel waar we meteen al mijn eerste Stampin’ Up! vriendin, Carmen Morris, tegen kwamen. We checkten in, dumpten de koffers, genoten enorm van een welverdiende plaspauze en gingen met onze swaps te voet richting het beursgebouw. Dat was enorm!

Eenmaal binnen, checkten we ons daar in en ontvingen van Erik en Damir een prachtige rugzak waar verschillende goodies in zaten. Ook mochten we een button met een nummer erop uit een bokaaltje grabbelen. Deze hadden we nodig voor de prize patroll. We trokken alle drie een ander nummer, dus dat kwam mooi uit. Nadat we onze jassen naar de garderobe hadden gebracht was het tijd om te swappen, mensen te begroeten en te genieten van de ambiance. Natuurlijk maakten we ook gebruik van de achtergrondjes die speciaal waren neergezet om foto’s te maken.

Het swappen is altijd een gezellig onderdeel. Voor het evenement begint maak je een aantal hetzelfde projecten. In mijn geval had ik 54 notitieboekjes versierd. Het is hierbij de bedoeling dat je actuele Stampin’ Up! producten gebruikt. Op deze manier kun je je mede-demonstrators inspireren en verwennen tegelijk. Ik had de boekjes versierd met de Let it Snow stempelset en Snowman Builder Punch. Vervolgens loop je naar een andere Demonstrator toe en vraag je of ze willen ruilen. Aan het eind van je ruilsessie eindig je dus met 54 verschillende ruilprojecten van verschillende collega’s. Op die manier raak je aan de praat met je collega’s, je geeft en krijgt complimentjes over hetgeen je hebt gemaakt/gekregen en je ontmoet heel veel nieuwe mensen van over de hele wereld. Zo heb ik niet alleen swaps van demonstrators uit Europa maar ook uit Australie en Amerika! Veelal zetten mensen er op wie de swap heeft gemaakt zodat je ze kunt benoemen in bijvoorbeeld een blogbericht of YouTube filmpje. Als je al mijn swaps wilt zien, kun je die binnenkort op mijn YouTube kanaal (Prulleke Creaties) vinden.

Daarna ging het rustig aan richting de starttijd van het openen van Main Stage in hal 6. We wachten een flinke tijd voor de roldeur van hal 6 open ging. Toen die geopend was kwamen we in een soort voorruimte waar we ook nog een tijd moesten wachten voor we de grote hal in mochten. En die was gigantisch. Dat moest ook wel want er waren ruim 1.000 demonstrators aanwezig.

De show werd geopend door een spetterend optreden van drummers die met geluid en licht een spectaculaire start maakten. Daarna kwam Sara Douglas, CEO van Stampin’ Up! op om iedereen welkom te heten en alles in gang te zetten. Ze sprak over het belang om momenten te vieren, groot en klein, en daagde ons uit om op anderen af te stappen en de namen te verzamelen va 10 personen die in de voorbije maanden iets te vieren hadden. Om ons op weg te helpen zat er een briefje in onze programma’s met voorbeelden. Normaal zou ik zo’n opdracht geduldig afwachten, maar deze keer besloot ik er voor te gaan en ontmoette meteen mensen uit Engeland, Amerika, Duitsland, Nederland en Frankrijk. Hoewel het soms met handen en voeten ging, vierden we allerlei feestelijkheden van het lezen van een goed boek tot het vieren van een jubileum.

Ook kwamen deze ochtend de eerste product presentaties. Emma Goddard liet zien wat allemaal mogelijk was met de Country Club suite. Deze was volledig in golf stijl. Charlotte Harding en Damir Basic lieten zien hoe eenvoudig het was om te stempelen en kleuren. De voorbeelden die ze alle drie lieten zien waren schitterend en we hebben enorm kunnen lachen over de interactie tussen die laatste twee. Damir is niet iemand die we typisch ooit zien stempelen en kleuren maar hij deed niet onder aan de rest en liet zijn beginners talenten botvieren.

Na 3 uur in de Main Stage hal, was het tijd om te gaan eten. Manuela had gegoogled dat er een leuk Italiaans restaurant niet ver van de Messe en ons hotel zat. Nu bleek alleen wel dat we dan over een vrij stijle brug moesten om de weg over te steken. Dat hield ons niet tegen want de gedachte aan verse pasta hield ons op de been. De Italiaan had nog wel een tafeltje voor 3, dus dat kwam mooi uit. Al snel bleek dat we niet de enige demonstrators waren die dit restaurantje hadden gevonden. De ene groep na de andere kwam binnen. De restaurateur wist niet dat er een evenement was in de Messe maar je merkte daar verder niets van. De paar man personeel die we zagen, liepen hun benen onder hun lijf vandaan, maar alles was perfect geregeld. We hoefden nergens lang op te wachten, de gerechten smaakte zalig en ze hadden alles prima onder controle. Zelfs de rekening was aangenaam.

Na het geweldige diner, was het tijd om terug te keren naar de Messe voor On Stage Encore, het avondprogramma. Wederom opende de show met geluid en licht en dansers. Het was fenomenaal. De avond bestond voor een groot deel uit erkenningen. Stampin’ Up! viert graag alle behaalde mijlpalen, dus er werd flink geklapt. Ook kregen we te zien wat voor filantropische werkzaamheden Stampin’ Up! ondersteunt. Natuurlijk waren er ook nog stempelpresentaties.

Om 20.00u was het avondprogramma afgelopen en waren we alle drie flink moe. We liepen om het gebouw heen, terug naar ons hotel toen uit een zij-ingang Shelli Gardner (de oprichtster) met haar man Sterling en Sarah Douglas (de CEO en dochter van Shelli) met haar man Sean ons tegemoet kwamen. Natuurlijk hebben we ze vriendelijk begroet en bedankt voor de eerste geweldige dag, maar we hielden ze niet op. Zij zullen vast moe zijn geweest en wij hebben het ook niet laat gemaakt. We hebben onze swaps nog wel allemaal uitgestald op onze bedden en eens goed bekeken wat iedereen had gemaakt. Zo leuk om de verschillende en ook dezelfde te zoeken op elkaars bedden. Daarna vonden we het tijd om ons om te kleden en nog een keer door de nieuwe mini catalogus te kijken voor we echt gingen slapen.

De volgende ochtend waren we vroeg op. Om 6 uur ging de wekker en niet heel lang daarna stond ik al onder de douche. Ik wilde er piekfijn uit zien. Toen ik bijna klaar was met tutten, bleek er echter een vlek in m’n shirt te zitten! Getver! Ik waste de vlek uit maar mijn shirt zou nooit op tijd droog zijn. Gelukkig had ik nog een ander shirt bij me. Dus het werden rode/witte strepen inplaats van een uni geel shirt met ingeweven stippen. Whatever! Na het ontbijt, dat overigens keurig verzorgd was, vertrokken we weer naar de Messe.

Zodra we onze jassen hebben opgehangen, dook ik snel weg achter de coulissen. Ik had namelijk op vrijdag de eer om zelf een product presentatie te mogen geven. Eenmaal backstage, heb ik Charlotte Harding gezocht. Zij was mijn contactpersoon gedurende de voorbereidingen. Ze liet me zien waar mijn tafel was en dat ik hem kon opmaken. Ik vroeg of het mogelijk zou zijn om aan te kloppen op de green room van Sara en Shelli omdat ik voor hun een aardigheidje had omdat ik mocht presenteren. Charlotte vertelde me dat ze wanneer ze in hun green room waren, ook echt even tijd alleen wilden. Dat snap ik natuurlijk. Maar, zei ze, Sara staat aan die andere tafel naast je. Het was me nog niet eens opgevallen. Ik zag wel dat er twee vrouwen bezig waren aan een tafel verderop maar ik had niet opgelet wie en al helemaal niet verwacht dat het Sara zou zijn met haar persoonlijk assistent.

Ik liep naar ze toe en onderbrak ze vriendelijk om mijn kadootje te geven. Een voor Sara, een voor Shelli en ik had er ook nog een voor iemand van het Amerikaanse kantoor. Hij had alles had gecoordineerd voor de demonstrators die gingen presenteren over de hele wereld. Sara zei dat ze hem aan mom (Shelli) zou geven en de assistent zou zorgen dat Tanner hem zou ontvangen. Ik was helemaal in mijn nopjes en ging vrolijk verder met mijn tafel. Na een tijdje kwam er iemand de tafel rechts van me opmaken. In mijn ogen was het raar om niets te zeggen. We zaten immers in hetzelfde schuitje, dus stelde ik me voor. De andere presenter bleek Maxie Krebs te zijn. Zij was meteen helemaal enthousiast me te ontmoeten. Ze vertelde dat ze gezien had dat er iemand was die Leonie heette die zou presenteren maar ze wist niet dat ik dat was. Haar dochter heet namelijk ook Leonie en zo raakten we een tijdje in gesprek. Maxie was een energiebommetje met een hele lieve, sprankelende persoonlijkheid. Wat fijn om zo omringd te zijn met gezellige mensen en dat we allemaal hopen dat we knallen op dat podium.

Toen ik alles had uitgestald zoals ik wilde, ging ik terug naar de green room. Ik heb gesprekjes gehad met verschillende lieve mensen. Rose Lavigna, de DDM van Frankrijk, gaf me de tip om mijn handen op de tafel te leggen als het me even te veel werd en een paar keer diep adem te halen, zodat ik me weer kon gronden en herpakken. Vincent, verreweg DE Nederlandse Supportmedewerker, was zo aardig en aanmoedigend. Amy, die alles achter de schermen regelde, bleef aanmoedigen en kalmeren. Met Nadine Langenscheidt, die na mij de Peaceful Poppies suite presenteerde, heb ik gezellig plakkertjes op onze projecten heb geplakt om ze te beschermen van de kleefkracht van de klittenbandstippen. Jill Taylor, de VP van Sales, met haar prachtige perfecte haren en oh zo coole schoenen was zo lief. Iedereen was heerlijk echt, oprecht en open. Pas toen Maxie de Million Sales Achievers stempelsets aan het presenteren was, begon alles weer tot me door te dringen. Ruim 1.000 mensen… Velen van wie meedere jaren meer ervaring hadden, grote doelen hadden bereikt en echte iconen in de Stampin’ Up! wereld, zouden straks naar mij luisteren, naar mijn handen kijken en hopen door mij geïnspireerd te worden. De emoties waren overweldigend en spoelden als een golf over me heen. Maar het was tijd. Ik moest gaan klaarstaan.

Charlotte gaf een prachtige introductie waarin ze wat feitjes vertelde, grapjes maakte en mij aankondigde. Ik voelde te tranen opwellen. Ik probeerde Rose’s techniek in de hoop me te herpakken. En ik begon…

Mijn presentatie verliep geweldig. Ik ben geloof ik slechts 3 kleine dingen uit mijn script vergeten en dat was heel wat beter dan tijdens de generale repetitie. Ik had het gevoel dat ik het publiek mee had doordat ik de namen van de stempelset in iedere taal probeerde uit te spreken en mijn voorbeelden sloegen goed aan. Toen het over was, kon ik Charlotte nog op het podium omarmen en haar mijn geschenkje geven voor ik weer achter de coulissen verdween. En daar stond Shelli Gardner, mede-oprichter van Stampin’ Up! klaar om het podium te betreden. Ze zei dat ik het geweldig had gedaan en ze bedankte me voor het kadootje. Vervolgens zei ze dat ik dingen heb laten zien die zij niet eens wist, terwijl ze al zo veel jaren ervaring heeft. Whaaaaaa!! Ik bedankte haar en vroeg of ze straks misschien een momentje had dat ik met haar op de foto kon. Natuurlijk, zei ze, ze zou me na haar stukje wel even opzoeken in de green room.

Ik ging verder achter de schermen en daar stond Damir Basic (de Demonstrator Development Manager van Noord-Duitsland en Nederland) me trots op te wachten met open armen en van de andere demo’s kreeg ik ook te horen dat ik het goed had gedaan. Ik was opgelucht en overweldigd en trots en blij en voelde alsof ik de wereld aan kon. Wat een rush van energie.

Shelli hield zich aan haar woord. Ze kwam zodra ze klaar was op het podium, omarmde me en feliciteerde me nogmaals. Toen wilde ze mijn werkstukken wat beter bekijken, te beginnen met mijn no-line colouring meesterwerk. Ze was oprecht onder de indruk. Daarna zocht ze in mijn stapeltje naar haar andere favorieten: De inktvis en de triple-time-stamp kaart. Ze vertelde dat ze wel vaker dit soort kaarten had gezien, maar ze wist nooit hoe ze die maakten. Dat had ze nu van mij geleerd. Nou, geloof maar dat ik stond te stralen. Ik was me wat trots.

Achter de schermen ben ik bezig geweest met kijken naar de presentaties op de green room schermen, mijn tafel weer afruimen en mijn voorbeelden voorzien van klittebandstippen. Ook was er tijd om wat te kletsen en grappen met het personeel. Zulke leuke mensen. Rond 11 uur, waren de Main Stage presentaties klaar en hadden we een kwartier de tijd voor de Breakout Class zou beginnen. Deze werden per taal gegeven. De Duitse delegatie, die verreweg de grootste was, bleef in hal 6 bij de Main Stage. Voor de anderen waren 3 met doeken afgeschermde ruimtes gecreëerd in hal 5. Een voor de Frans, Engels en Nederlands sprekende demonstrators. Daar zag ik mama en Manuela weer. Ik was ze al gaan zoeken bij de ingang/uitgang van hal 6 maar ik denk dat zij sneller buiten waren dan dat ik van backstage was gekomen. Intussen kwamen er steeds mensen op me af die me vertelden hoe ze hadden genoten van mijn presentatie. Heel gaaf!

Toen mama me zag aankomen in hal 5, rende ze op me af en gaf me een dikke, trotse knuffel. Ik was helemaal opgelaten. Het is zo’n intense ervaring en ik was dolgelukkig dat ze me zo heeft kunnen zien stralen. Daarna moest ik m’n bestie nog vinden. Die had plaatsjes bezet gehouden voor ons op de derde rij. Ook van haar kreeg ik een stevige knuffel. Maar ook andere Nederlandse demonstrators, of ik ze nou kende of niet, feliciteerde me. Ik kreeg zelfs van een Demonstrator nog een swap. Ik zei nog dat ik niets meer had om terug te geven, maar dat maakte haar niet uit. Het waren tulpenbollen, dus het perfecte cadeau na mijn presentatie. Zo lief.

De eerste Breakout sessie ging over de verschillende Kits die Stampin’ Up! heeft en hoe we die kunnen gebruiken. Voor beginners door het gemak te benadrukken tot aan gevorderden die we kunnen inspireren door de kits op andere manieren te gebruiken. Het was heel interessant dus als je straks eens ziet dat er een workshop met een kit op mijn planning staat, dan weet je hoe dat idee weer is aangewakkerd.

Na de Breakout, was het tijd voor lunch en Make & Takes. Hiervoor moesten we naar hal 4. Daar waren honderden tafels voor 6 personen opgemaakt. Voor iedereen lag een vel gridpapier, 2 verschillende make & take pakketten en in het midden stond een grote plastic bak met overige benodigdheden. Langs de zijkant stond het personeel klaar met honderden lunchpakketten en flesjes water. Alles verliep soepel en gemoedelijk. De lunchpakketten waren bijzonder goed gevuld. Er was salade, een bagel, boterhammen, rijstepudding, een chocoladereep, chips en een appel. Meer dan genoeg voor 1 persoon en zelfs voor moeilijke eters zat er iets tussen. Voor mensen met speciale diet wensen waren er ook speciale boxen, maar die moest je van te voren al doorgeven.

Er kwamen nog 3 Duitse dames bij ons aan tafel. Met wat Engels, Duits, handen en voeten, wisten we het allemaal wel gezellig te maken. We begonnen na het eten aan de make & takes. Dat zijn eenvoudige projecten, in deze gevallen allemaal kaartjes, waardoor je snel iets kunt maken om zo de producten te testen. ‘Mijn’ make & take was de tulpenkaart en de andere was de klaprozenkaart van Nadine.

Er was nog ruimschoots tijd om nu ook een kijkje te nemen bij de display borden die vooraan in de hal stonden. Hierop kwamen in de loop van de dagen, alle projecten van de presentaties te hangen. Zo ook de mijne. Het was wel leuk om even op de foto te gaan met mijn eigen projecten en om te zien hoe anderen foto’s maakten van mijn werkjes als herinnering en ter inspiratie. Toen we daar zo bezig waren kreeg ik een appje van Charlotte.

Toen ik op de planning van de generale repetitie zag dat 2 personen na mij, Sam Hammond Donald op de lijst stond, had ik Charlotte laten weten dat ik er naar uit keek om haar te ontmoeten. Helaas bleek woensdags (de dag van de repetitie) haar vliegtuig vertraagd te zijn, waardoor ik haar misliep. Charlotte liet me weten dat ze haar best zou doen om me toch voor te stellen. Ik vertelde dat Manuela nog een grotere fan was dan ik, dus dat het me helemaal geweldig leek als zij haar kon ontmoeten. Charlotte deed haar best en zo kreeg ik in de lunchpauze een appje, dat we na Sam’s presentatie even met z’n drieen backstage mochten komen om haar te ontmoeten. Manuela werd er helemaal zenuwachtig van. ‘Maar mijn haar zit helemaal niet goed.’ Hilarisch.

We gingen terug naar hal 6 voor meer presentaties en erkenningen van topprestaties en de laatste spreker van die dag was Sam. Zodra ze klaar was glipten we de zaal uit om backstage te gaan. Charlotte kwam ons tegemoet. Sam had nog een paar momentjes nodig. ‘Je weet wel hoe dat is als je net van het podium af komt…’, zei ze. Ja, dat wist ik nu wel. We konden in de green room op haar wachten. En terwijl we daar waren, zag ik Shelli weer en ik gebaarde of ik nog eens met haar en mama en Manuela op de foto mocht. Ze nam weer alle tijd voor ons en kletste lekker even met ons samen. Zo leuk. Toen kwam Sam naar de deuropening. Charlotte stelde mij voor en ik introduceerde Manuela. Ze straalde zo hard. Ze vertelde hoe belangrijk Sam was geweest in haar creatieve avontuur. Het was echt leuk. Vooral toen Sam haar hoge hakken uit deed en ineens 20cm kleiner bleek te zijn. Maar ze had een hart van goud en we hebben genoten van onze tijd samen backstage.

Het programma was inmiddels afgerond voor de dag dus gingen we naar ons hotel om onze spullen af te gooien en een restaurant te zoeken. Manuela had zin in schnitzel. Die maakt niemand zo lekker als de Duitsers. Na wat tijd online, had Manuela een geschikte plek gevonden die ook een vegetarisch menu hadden want mama eet geen vlees. Na een ritje van een kleine 10 minuten, arriveerden we bij het restaurant. Het zag er best chique uit en overal op tafel stonden vaasjes met een tulpje er in. Alsof ze wisten wat vandaag had afgespeeld. Terwijl ik even naar de toiletten ging, werden mama en Manuela voorzien van de menukaarten van de jolige ober. Hij haalde grapjes uit en dat werd zeer gewaardeerd. We bestelden ons eten en hebben genoten van een prachtige maaltijd. Halverwege onze avond, kwam een grote groep dames binnen. Ongetwijfeld ook van On Stage. Dat bleek ook wel toen ze hard begonnen te zwaaien naar me terwijl ik letterlijk aan de andere kant van het restaurant zat. Even later sprak een van de dames me aan en vroeg uiteindelijk of ik een foto van de groep wilde nemen. Natuurlijk!

We hebben met z’n drieën nog best een tijdje nagetafeld voor we terug gingen naar ons hotel. Ook deze avond bladerden we de nieuwe Spring/Summer Mini Catalogue nog een paar keer door voor het slapen gaan.

De volgende ochtend kwam Carmen naar het tafeltje toe waar we aan het ontbijten waren. Ze vertelde dat het straks druk zou zijn met afscheid nemen en dat ze dan liever niet van de ene rij naar de andere rij ging om mensen gedag te zeggen. Ik vond het gewoon leuk dat ze even kwam kletsen. Aanvankelijk bleef ze staan maar uiteindelijk overtuigden we haar dat ze gewoon even kon aanschuiven. Het was een heel gezellig en voor mij vooral leerzaam gesprek waarin ik van haar weer wat business tips kreeg. Ik heb het gevoel dat ik altijd iets leer van Carmen als ik met haar praat. Ik hou daar wel van. Ik vind het zo speciaal als mensen je op weg willen helpen en gelukkig zijn meerdere mensen bij Stampin’ Up! geneigd om dat spontaan te doen.

We vertrokken voor het laatste dagje naar de Westfalenhallen nadat we alles in de auto hadden gelegd. De auto konden we gewoon laten staan en dat was ook wel prettig. Sara opende de laatste dag en na een introductie van Rose Lavigna, kwam Judith Gryspeerdt haar presentatie geven met de Parisian Blossoms suite. Hoewel de suite niet mijn stijl was, vond ik dat Judith het super deed. Ze was heel grappig maar toch duidelijk. Vervolgens kregen we een uitleg over de nieuwe mini catalogus en daarna was Fanny Minne aan de beurt met haar presentatie van de Best Dressed Suite. Deze suite is fantastisch en ik heb hem ook meteen geprepreorderd toen dat kon.

Aansluitend aan de Main Stage presentaties, was er weer een Breakout Sessie per taal. Het begon al met het nummer What A Feeling van Flashdance, dus de sfeer zat er in. Toen we ook nog eens herrie gingen maken om te kijken welke tent het luidst was, was het compleet. De sessie ging over durven dromen en er voor gaan. Van het reclamefilmpje van Samsung met de struisvogel die wil vliegen (als je hem nog niet kent, moet je hem echt eens opzoeken) tot de verhalen van 3 redelijk nieuwe demonstratrices, alles duidde er op dat je het kon als je geloofde en er voor ging. Heel motiverend dus. We maakten ook een grote groepsfoto van alle Nederlandse demonstrators die aanwezig waren. Wat een gezellige groep zijn we toch, zei ze bescheiden.

Na de breakout sessie was het weer tijd voor lunch en Make & Takes. Wederom kregen we overvolle lunchpakketten. Deze keer met een wrap in plaats van de bagel/sandwiches (ik weet het niet meer). Het was in ieder geval heerlijk. De make & takes waren met de Forever Blooms stempelset uit de Parisian Blossoms suite en met de Dressed to Impress stempels uit de Best Dressed suite. Zoals ik al eerder zei, de ene was niet zo zeer mijn smaak maar de ander vond ik geweldig.

Mama wilde nog wat foto’s van de display borden maken dus zij ging naar de andere kant van de hal waar die stonden. Niet lang daarna, kwam ze me halen. Sara was er en er stond een rij met mensen die met haar op de foto wilden. Ik had die ochtend nog gezegd dat ik ook graag met haar op de foto wilde dus daarom kwam ze me halen. Manuela had daar geen zin in, dus die bleef nog lekker even aan tafel zitten.

Hoewel de rij lang was, bleef hij wel goed in beweging. Sara nam wat tijd voor iedere demonstator. Ze luisterde naar wat ze te vertellen hadden, nam eventuele kadootjes in ontvangst en probeerde taalbarrières te doorbreken. Toen ik eindelijk aan de beurt was en Sara op keek wie de volgende was, spreidde ze haar armen en zei: “Ohhh it’s the amazing Leonie!”. Wat een ontvangst! Ze vertelde me dat ze zo had genoten van mijn presentatie en stopte snel het ophanglusje van mijn vest weg voor we op de foto gingen. Daarna stelde ik haar voor aan mama waar ze ook even mee sprak en gingen we ook met z’n drieen op de foto.

Mama ging terug naar de tafel en ik bleef nog even om zelf ook wat foto’s van de displayborden te maken. Het laatste bord wiebelde steeds en er werd omheen geroezemoest. Ik vroeg aan iemand die er bij stond wat er aan de hand was en of hij wel stevig stond. Het was Sam. Ze vertelde dat er een sample aan hing dat te zwaar beladen was en steeds van het bord viel. Daardoor wilden mensen hem stevig aandrukken (alles zit met klittenband op de borden vast) en wiebelde het bord steeds. Ze vroeg me waar mijn downline was. Oh, zei ik, Manuela zit helemaal aan de andere kant van de hal. Sam vroeg meteen “zullen we haar nog een keer verrassen?” Ja leuk! Dus leidde ik Sam en 4 van haar downlines mee naar ons tafeltje en we veraste mama en Manuela weer. We hebben nog wel driekwartier of zo met Sam gesproken. Ze stelde Manuela voor aan haar downlines die ook hele leuke 3D-projecten maken. Dat is ook wat Manuela het leukste vind om te doen. Daarna spraken we nog even over bedrijfstips en ze voegde me toe aan een behulpzame facebookgroep. Ik vond het zo speciaal. Maar inmiddels was het echt de hoogste tijd om terug naar hal 6 te gaan voor de afsluiting.

Jill Taylor gaf nog een inspirerend praatje over doelen zetten en daar dagelijks aan werken ook al zie je niet meteen resultaat. De laatste presentatie was van Sara en Shelli samen. Wat heb ik genoten en gelachen om de pure, liefdevolle en humoristische band die zij hebben. Ze hadden wel projecten voorbereid, maar geen script dus soms kwamen er verhalen op of opmerkingen die voor grote hilariteit zorgde bij het publiek. Ze lieten wederom mooie voorbeelden zien met verschillende nieuwe producten. Als laatste kregen we een highlights filmpje te zien en zo ging iedereen met een goed gevoel weer weg.

Ik nam hier en daar nog een paar foto’s maar we waren ook wel klaar om na die drie super intensieve dagen weer naar huis te gaan.

En nu is het alweer een week geleden. Ik ben alles nog steeds aan het verwerken. Mijn voorbeelden staan inmiddels op de facebook pagina voor Stampin’ Up! demonstrators en ik heb er honderden reacties op gekregen, Sara heeft een foto van mij op haar facebook staan en ik ben nog druk bezig om voor verschillende kanalen vast te leggen wat ik heb mee gemaakt.

Maar ik ben ook gewoon mama, dus er moet ook weer gewassen en gestreken worden, de boodschappen worden gedaan en de kinderen worden weer door mij naar hun buitenschoolse activiteiten gebracht. Ik ben weer aan de slag als bieb-ouder, klassenouder en gisteren reed ik al weer met mijn oudste zoon en zijn klas naar het Sinterklaashuis. Mijn sterstatus is al weer aan het verdwijnen, behalve als ik terug kijk naar de foto’s of Katy Perry’s Eye of the Tiger hoor. Dan voel ik me weer zoals daar. Alsof ik de wereld aan kan. En dat kan ik. Let maar op!

Tot de volgende keer,

Leonie

Onafhankelijk Stampin’ Up! demonstratrice in Eindhoven en omgeving